Και μιας και μιλάγαμε για το πλέξιμο ταξιδεύοντας, βρήκα ένα άρθρο των New York Times -λίγο παλιό βέβαια, σχετικά με μια έκθεση λίγο διαφορετική από τις άλλες. Μου άρεσαν όμως οι εικόνες από τα έργα και ιδιαίτερα το έργο με τις βελόνες:
"Ριζοσπαστική δαντέλα και ανατρεπτικό πλέξιμο
Της Martha Schweindener
NYΤ 27/01/2007
Επί μακράν θεωρημένο ως το βασίλειο των γιαγιάδων, το εργόχειρο έχει υποστεί μια μετατροπή της εικόνας του την τελευταία δεκαετία. Οι snowborders, οι κρατούντες την δάδα του alt.culture, έχουν ασπαστεί το πλέξιμο με το βελονάκι, φτιάχνοντας beanies για να τα φοράνε στις πίστες. Καφετέριες και υπόγειοι σταθμοί τρένων είναι γεμάτες από μοντέρνους τύπους να πλέκουν ή να κεντάνε με ζήλο. Και σύγχρονοι καλλιτέχνες, όπως οι Andrea Zittel, Lisa Anne Auerbach, Orly Genger and Jim Drain και Forcefield collective, έχουν δώσει στα χειροτεχνήματα μια άλλη μοντέρνα όψη ερμηνείας.
Ώρα λοιπόν για μια έκθεση που να γιορτάζει τον εκμοντερνισμό του χειροτεχνήματος, και, αναστεναγμός, ποιό καλύτερο ινστιτούτο από αυτό που πρόσφατα έκανε την δική του μετατροπή, αλλάζοντας το όνομα του από Μουσείο της Αμερικάνικης Λαϊκής Τέχνης σε Μουσείο Τεχνών και Σχεδίου?
Τα άσχημα νέα είναι, ότι παρά τον τίτλο της, «Ριζοσπαστική Δαντέλα και Ανατρεπτικό Πλέξιμο», με περίπου 40 έργα και 27 καλλιτέχνες, δεν είναι το πρότυπο εισαγωγής-γνωριμίας τέτοιων τεχνών σε ένα ευρύ κοινό φιλότεχνο. Η Έκθεση αφιερώνει περισσότερο από τον χώρο της σε τέχνη που μιμείται την όψη και την λογική του πλεξίματος και της δαντέλας και τα μεταφράζει σε διαφορετικά υλικά.
Κάποιοι από τους καλλιτέχνες απευθύνονονται σε θέματα «πολιτικής, γένους και ηθικής», σε γενικές γραμμές."
"Ριζοσπαστική δαντέλα και ανατρεπτικό πλέξιμο
Της Martha Schweindener
NYΤ 27/01/2007
Επί μακράν θεωρημένο ως το βασίλειο των γιαγιάδων, το εργόχειρο έχει υποστεί μια μετατροπή της εικόνας του την τελευταία δεκαετία. Οι snowborders, οι κρατούντες την δάδα του alt.culture, έχουν ασπαστεί το πλέξιμο με το βελονάκι, φτιάχνοντας beanies για να τα φοράνε στις πίστες. Καφετέριες και υπόγειοι σταθμοί τρένων είναι γεμάτες από μοντέρνους τύπους να πλέκουν ή να κεντάνε με ζήλο. Και σύγχρονοι καλλιτέχνες, όπως οι Andrea Zittel, Lisa Anne Auerbach, Orly Genger and Jim Drain και Forcefield collective, έχουν δώσει στα χειροτεχνήματα μια άλλη μοντέρνα όψη ερμηνείας.
Ώρα λοιπόν για μια έκθεση που να γιορτάζει τον εκμοντερνισμό του χειροτεχνήματος, και, αναστεναγμός, ποιό καλύτερο ινστιτούτο από αυτό που πρόσφατα έκανε την δική του μετατροπή, αλλάζοντας το όνομα του από Μουσείο της Αμερικάνικης Λαϊκής Τέχνης σε Μουσείο Τεχνών και Σχεδίου?
Τα άσχημα νέα είναι, ότι παρά τον τίτλο της, «Ριζοσπαστική Δαντέλα και Ανατρεπτικό Πλέξιμο», με περίπου 40 έργα και 27 καλλιτέχνες, δεν είναι το πρότυπο εισαγωγής-γνωριμίας τέτοιων τεχνών σε ένα ευρύ κοινό φιλότεχνο. Η Έκθεση αφιερώνει περισσότερο από τον χώρο της σε τέχνη που μιμείται την όψη και την λογική του πλεξίματος και της δαντέλας και τα μεταφράζει σε διαφορετικά υλικά.
Κάποιοι από τους καλλιτέχνες απευθύνονονται σε θέματα «πολιτικής, γένους και ηθικής», σε γενικές γραμμές."
Μια λεπτομέρεια από το έργο του Freddie Robins, «Το πλέξιμο σκοτώνει», ένα σχόλιο στην απαγόρευση 9/11 των βελόνων πλεξίματος στα αεροπλάνα.
Το έργο σε εξέλιξη της Anne Wilson «τοπολογίες», με δαντέλα, κλωστή, ύφασμα, καρφίτσες και βαμμένη ξύλινη επένδυση.
Ένα τεράστιο νάϋλον δίχτυ πλεγμένο στο χέρι από την Janet Echelman, ξαναφέρνει στο νου το μανιτάρι της πυρηνικής έκρηξης.
Αν ενδιαφέρεσαι για τέτοια κείμενα που συνδέουν το πλέξιμο με την τέχνη θα βρεις στο Vogue Knitting. Και εμένα θα με ενδιέφερε να δω καταγγελτικές μορφές τέχνης που έχουν στη βάση τους το πλέξιμο. Είναι κι αυτό ένα δείγμα του πολιτισμού άλλων ανθρώπων, μακριά από εμάς.
ReplyDeleteτι να πεις, πέφτει και το χρηματιστήριο
ReplyDelete@sobraluz:εμείς για να φτάσουμε να θεωρήσουμε το πλέξιμο σαν μορφή τέχνης έχουμε πολύ δρόμο ακόμα...
ReplyDelete@neoinileias:είδες, το ξέχασα αυτό!;-)